ภาค 3 : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 25 / 35

1. อาตาปี มีความเพียรเจริญวิปัสสนากัมมัฏฐานจนสามารถเผากิเลสให้ร้อนและ ให้ไหม้ได้ คือ ให้หมดสิ้นไปจากขันธสันดาน 2. สัมปชาโน มีสัมปชัญญะ คือ กำหนดรู้รูปนามอยู่ทุก ๆ ขณะ 3. สติมา มีสติระลึกอยู่กับกาย เวท

เนื้อหาพูดถึงการพัฒนาจิตโดยการฝึกสมาธิและวิปัสสนา โดยเน้นที่การลดกิเลสและความฟุ้งซ่าน หัวข้อหลักประกอบด้วยหลักการของสมาธิและอุบายต่างๆ ที่ช่วยในการทำให้จิตสงบ ผลของการฝึกสมาธิที่ถูกต้องนำไปสู่มรรคญาณ

10. สจจาภิสมย ได้ตรัสรู้อริยสัจ 4 11. • ปติฏฺฐาปน ยังใจให้เข้าถึงพระนิพพาน 19. ปัญญินทรีย์ มีหน้าที่คือ กิริยาที่รู้ชัด ความวิจัย ความเลือกสรร ฯลฯ ความไม่หลง ความวิจัยธรรม สัมมาทิฏฐิ ได้แก่ ปัญญาเจตสิ

เนื้อหาเกี่ยวกับสัมมาทิฏฐิ 6 ประการในพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นหลักการสำคัญในการช่วยให้ปัญญาและการเข้าใจในธรรมชาติของการกระทำและผลรวมทั้งทำให้สามารถเข้าถึงความธรรมรู้แจ้งในพระนิพพาน โดยแต่ละประเภทมีรายละเอ

ภาค คาถาธรรมบท

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ s คํานํา พุทธพจน์เป็นสิ่งที่มีค่ามาก แม้เพียงข้อเดียว เมื่อใครก็ตามน่า ไปปฏิบัติให้สม่ำเสมอแล้ว ย่อมจะทำให้ผู้นั้นพ้นภัยและได้ที่พึ่งอัน เกษม หนังสือคาถาธรรมบทเล่มนี้ เป็นบทสรุปคำสอ

คาถาธรรมบทเล่มนี้เป็นการรวบรวมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งมีคุณค่าสำหรับผู้ที่ปฏิบัติธรรม การอ่านธรรมะเป็นประจำจะเสริมสร้างคุณค่าชีวิตและนำมาซึ่งความสุขและการพัฒนาจิตใจ คำสอนแต่ละบทจะช่วยให้ผู้อ่า

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๔) ๑. ยมกวรรควรรณนา ๑. เรื่องพระจักขุปาลเถระ [9] มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มนสา เจ ปทุฏฺเฐน ตโต นํ ทุกฺขมเนวติ มโนเสฎฐา มโนมยา ภาสติ วา กโรติ วา จกฺก๋ว วหโต ปท. “ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัว

บทความนี้พูดถึงยมกวรรคซึ่งเน้นความสำคัญของใจในการกระทำ ทุกสิ่งเกิดจากความคิด โดยเฉพาะเมื่อบุคคลมีใจร้าย จะนำมาซึ่งทุกข์ และตราบใดที่ยังมีใจที่ดีอยู่ การทำความดีและปฏิบัติธรรมเป็นสิ่งที่ควรทำอย่างสม่ำเ

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ (๙) ปฏิกฺขิตฺโต ติกิจฉาย เวชฺเชนาสิ วิวชฺชิโต นิยโต มจจุราชสฺส, กี ปาลิต ปมชฺชสีติ “ท่านปาลิตะ ท่านถูกหมอเขาบอกเลิกจากการรักษาทิ้งเสียแล้ว เที่ยงต่อมัจจุราช ไฉนจึงยังประมาทอยู่เล่า

ในคาถาธรรมบทนี้มีการเล่าถึงการเตือนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตาย โดยเฉพาะการไม่ประมาทเมื่อเผชิญกับความตาย มหาปาลิตะกล่าวถึงการรับรู้ความจริงของสภาพชีวิตและการมีสติในการเผชิญกับปัญหา. เนื้อหายังบ่งบอกถึงก

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๑๐) สหสสเนตโต เทวินโท เทวรชุชสิริธโร ตขเณน อาคนฺตฺวา, จกขุปาล อุปาคมิ. ท้าวสหัสเนตร ผู้เป็นเจ้าแห่งเทวดา ทรงสิริของเทวราช เสด็จ มาโดยขณะนั้นแล้ว เข้าไปใกล้พระจักขุปาลเถระแล้ว สหสสเ

ในบทนี้พูดถึงท้าวสหัสเนตร ผู้เป็นเจ้าของเทวดาที่มาใกล้พระจักขุปาลเถระ โดยชี้ให้เห็นถึงความสำคัญของการกระทำในทางธรรมและอธรรม และผลที่ตามมาจากการกระทำเหล่านั้น โดยธรรมจะนำไปสู่นรก อธรรมจะนำไปสู่สุคติ ข้

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ ต๋ เว ปสนฺติ มาโร อสุภานุปสฺส วิหรนต์ โภชนมหิ จ มตฺตญฺญ่ (๑๔) วาโต รุกฺข์ว ทุพพล. อินทริเยสุ สุสํวุฒิ สทฺธ์ อารทธวีริย์ ต๋ เว น ป หติ มาโร วาโต เสล์ว ปพฺพต ผู้ตามเห็นอารมณ์ว่างาม ไม

คาถาธรรมบทเป็นพระธรรมเทศนาที่สอนเกี่ยวกับการควบคุมอินทรีย์และการรักษาศีลเพื่อไม่ให้มารรังควานเรา ถือเป็นหลักธรรมที่สำคัญที่ช่วยนำไปสู่การพัฒนาจิตใจและการเข้าถึงความสงบในชีวิต โดยเปรียบเทียบกับต้นไม้ที

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ ธมฺโม ทเว รกฺขติ ธมฺมจารี (๑๖) ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ เอสานิส์โส ธมฺเม สุจิณฺโณ น ทุคคติ คฉติ ธมฺมจารีติ ธรรมแล ย่อมรักษาผู้มีปกติประพฤติธรรม ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ย่อมนำสุขมาให้

ในเนื้อหานี้กล่าวถึงความสำคัญของการประพฤติธรรมและผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการทำดี ทั้งยังเน้นถึงการรู้สาระและอสาระในชีวิต การประพฤติธรรมช่วยให้ผู้ปฏิบัติมีความสุขและไม่ตกไปในทุคติ และได้ยกตัวอย่างเรื่องรา

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๑๘) จตุปฺปที่ สงฺขมุข ภริย์ เต อานยิสสามิ, นารี สพฺพงฺคโสภินิ เอวํ ชานาห์ คทรภาติ เราจักน่านางลาสาว มีเท้า ๔ มีหน้าดุจสังข์มีสรรพางค์กายงาม มาเป็นภรรยาเจ้า, แน่ะลาเจ้าจงรู้อย่างนี้

เนื้อหาในศาลาธรรมบทึกแสดงถึงจตุปฺปที่ สงฺขมุข ที่มีความหมายเกี่ยวกับภรรยาที่มีลักษณะสวยงาม และการสำแดงเรื่องสภาวะของผู้ทำบาปที่ต้องเผชิญกับความเศร้าโศกในชีวิต อาทิเช่น ความเร่าร้อนในอเวจีที่แผ่ไปทั่วแ

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๒๒) ผู้มีบุญอันทำไว้แล้ว ย่อมเพลิดเพลินในโลกนี้, ละไปแล้ว ย่อม เพลิดเพลิน เขาย่อมเพลิดเพลินในโลกทั้งสอง เขาย่อมเพลิดเพลินว่า “เราทำบุญไว้แล้ว” ไปสู่สุคติ ย่อมเพลิดเพลินยิ่งขึ้น ๑๔.

คาถาธรรมบทในภาค ๑-๘ กล่าวถึงผู้ที่มีบุญและการทำบุญที่ส่งผลต่อความเพลิดเพลินในโลกนี้และโลกหน้า การปฏิบัติตามพระพุทธพจน์ที่มีประโยชน์ ทั้งนี้ผู้ที่กล่าวพระพุทธพจน์แม้เพียงน้อย แต่มีการประพฤติดี ก็สามารถ

ภาค ต คาถาธรรมบท

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๔ (๒๕) ความฟุ้งซ่านแห่งจิต, ความขัดข้องแต่พระราชา, ความกล่าวต่อย่าง ทารุณ, ความเสื่อมรอบแห่งหมู่ญาติ, ความย่อยยับแห่งโภคะ, อีก ประการหนึ่ง ไฟป่าย่อมไหม้เรือนของผู้นั้น เพราะความแตกแห่

คาถาธรรมบทนี้พูดถึงสภาพจิตและความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต โดยเฉพาะการฟุ้งซ่านของจิตใจและความรักที่เกิดจากการเชื่อมโยงกันในอดีตและปัจจุบัน คาถายังสอนให้เห็นถึงไฟของความทุกข์และความเสื่อมเสียที่เก

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๒๖) รตฺตสฺส หิ อุกกุฏิ ปท์ ภเว, ทุฏฐสส โหติ สหสานปีฟิต, มู ทสฺส โหติ อวกฑุฒิต ปท วิวฏจฉทสฺส อิทมีทิสํ ปทนฺติ ก็คนเจ้าราคะ พึงมีรอยเท้ากระหย่ง (เว้ากลาง), คนเจ้าโทสะ ย่อม มีรอยเท้าอ

คาถาธรรมบทนี้เป็นการสอนเกี่ยวกับพฤติกรรมและผลของกิเลส เช่น ราคะ โทสะ และโมหะ ที่ส่งผลต่อความเป็นมนุษย์และการกระทำในชีวิตประจำวัน การเจริญปัญญาและศึกษาธรรมนี้ จะช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจในตัวเองและส่งผลต่อก

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๒๘) เอส ภิยโย ปมุยหามิ สพฺพา มุนฺหนฺติ เม ทิสา, สามาวติ ม์ ตายสฺสุ ตัวญฺจ เม สรณ์ ภวาติ เรานี้เลือนหลงยิ่งขึ้น, ทิศทั้งปวงย่อมมืดตื้อแก่เรา, สามาวดีเอ๋ย เจ้าจงต้านทานเราไว้ และเจ้า

บทความนี้เน้นถึงความสำคัญของการไม่ประมาทซึ่งนำไปสู่อมตะและการหลุดพ้นจากความมืดมัวของโมหะ โดยแสดงให้เห็นว่าความไม่ประมาทและการเข้าใจในธรรมช่วยให้บัณฑิตบรรลุถึงนิพพานและหลุดพ้นจากความทุกข์ที่เกิดจากการป

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๐) ราคะ ชื่อว่าธุลี, แต่เรณู (ละออง) ท่านหาเรียกว่า (ธุลี) ไม่: คำว่า “ธุลี” นั่นเป็นชื่อของราคะ, ภิกษุเหล่านั้น ละธุลีนั่นได้ขาดแล้วอยู่ใน ศาสนาของพระพุทธเจ้าผู้ปราศจากธุลี (คาถา

คาถาธรรมบทนี้เน้นความสำคัญของการละราคะที่เรียกว่า 'ธุลี' และการดำรงอยู่ในศาสนาของพระพุทธเจ้า ผู้มีปัญญาเหล่านั้นสามารถรู้แจ้งในการกระทำและอยู่บนหนทางแห่งการปฏิบัติธรรม โดยอ้างถึงการใช้ทุนทรัพย์ในการสร

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๒) 5. เรื่องภิกษุ ๒ สหาย [๒๐] อปปมตโต ปม เตสุ สุตฺเตสุ พหุชาคโร อพล สํว สีฆสุโส หิตวา ยาติ สุเมธโส ผู้มีปัญญาดี เมื่อชนทั้งหลายประมาทแล้วไม่ประมาท, เมื่อชนทั้ง หลายหลับแล้ว ตื่นอย

คาถาธรรมบทนี้กล่าวถึงความสำคัญของการไม่ประมาท และความเป็นผู้มีปัญญา ผู้ที่ไม่ประมาทจะถูกยกย่องในสังคม อีกทั้งยังยกตัวอย่างการประพฤติที่ถูกต้องต่อผู้มีอำนาจและการใช้วาจาที่สุภาพในการสื่อสาร ซึ่งนำไปสู่

ศาลาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๔) ต. จิตตวรรควรรณนา ๑. เรื่องพระเมฆิยเถระ ผนทน์ จปล์ จิตต์ อุชิ กโรติ เมธาวี วาริโชว ถเล ขิตฺโต ปริมนท ท่ จิต ทุรกฺข์ ทุนนิวารย์ อุสุกาโรว เตชน์ โอกโมกตอนฺภโต มารเธยฺย์ ปหาตเว ฯ

เนื้อหาพูดถึงความสำคัญของการฝึกฝนจิตใจให้มีความมั่นคงและควบคุมได้ สิ่งนี้มีความยากลำบากเหมือนกับการควบคุมปลาในน้ำ โดยพระเมฆิยเถระได้เสนอมุมมองเกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมเพื่อให้จิตใจหลุดพ้นจากความวุ่นวาย

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๖) ๕. เรื่องพระจิตตหัตถเถระ [๒๔] อนวฏฐิตจิตฺตสุส สทฺธมฺนํ อวิชานโต ปริปุลวปสาทสฺส ปญฺญา น ปริปูรติ อนวสฺสุตจิตฺตสฺส อนนุวาทตเจตโส ปุญญปาปปทีนสุส นตฺถิ ชาครโต ภย์. ปัญญาย่อมไม่บริบ

คาถาธรรมบทนี้อธิบายถึงความสำคัญของจิตที่มั่นคงและปัญญาในการเข้าใจพระสัทธรรม โดยระบุว่าความกลัวไม่มีแก่ผู้มีจิตใจที่ปราศจากราคะและโทสะ และควรฝึกฝนสิกขาเพื่อความรู้และสันติสุข ของผู้ประพฤติธรรม สามารถทำ

คาถาธรรมบท ภาค ๑-๘ (๓๘) ๔. เรื่องพระโสไรยเถระ [๓๒] น ต์ มาตา ปิตา กริยา อญฺเญ วาปิ จ ญาตกา สมมาปณิหิต จิตต์ เสยฺยโส นํ ตโต กเร. มารดาบิดา ก็หรือว่าญาติเหล่าอื่น ไม่พึงทำเหตุนั้น (ให้ได้), (แต่) จิตอัน